Παρά το γεγονός ότι τα συστήματα υποβοήθησης των ανθρώπων με μειωμένη όραση κατά την περιήγηση τους σε μη οικείους χώρους έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο, περιορίζονται σχεδόν αποκλειστικά στη δυνατότητα αναγνώρισης και αποφυγής εμποδίων.

Πράγματι, τα συστήματα που πέραν της αναγνώρισης προσώπων και αντικειμένων ως φυσικά εμπόδια παρέχουν τη δυνατότητα αναγνώρισης προσώπων και αντικειμένων ως σημασιολογικές οντότητες, βρίσκονται ακόμα σε ερευνητικό ή πρώιμο επιχειρηματικό στάδιο. Με τον όρο σημασιολογικές οντότητες αναφερόμαστε στο διαχωρισμό της φύσης ενός αντικειμένου (για παράδειγμα τραπέζι ή καρέκλα), στο διαχωρισμό της ιδιότητας ενός προσώπου (για παράδειγμα σε θυρωρό ή πωλητή) ή ακόμα και στο διαχωρισμό της ίδιας της ταυτότητας ενός προσώπου (για παράδειγμα Άννα ή Μαρία).

Ως αποτέλεσμα της απουσίας τέτοιων συστημάτων, η αυτονομία των ανθρώπων με μειωμένη όραση περιορίζεται σημαντικά τόσο σε επίπεδο καθημερινών αναγκών (όπως είναι η επίσκεψη σε ένα supermarket ή μια δημόσια υπηρεσία), όσο και σε επίπεδο συναισθηματικής αλληλεπίδρασης (είναι εξαιρετικά δύσκολο για ένα άνθρωπο να πάρει την πρωτοβουλία της επικοινωνίας όταν δεν γνωρίζει το πρόσωπο που βρίσκεται απέναντι του).